Uma galega

Tecedeira Chega un intre en que te desatas. Médrache o estómago e médranche fillos enfermos dentro. E necesitas liberarte. E berras. Escribes poemas contra o pasado. Rexeitas a submisión, o abandono das mulleres. Matas ese sexo oprimido e pegas carteis nos ollos, sabes que son carteis moi violentos pero non che queda máis remedio que falar. Eu caín borracha nas rúas. Liberei o meu nome. Tantas costuras golpeando o meu fillo enfermo. Era necesario o aborto das palabras. Tiven que abortar pedindo auxilio. Lupe Gómez, Azul e Estranxeira